Merhaba! Benim adım Tuzlu.1 yaşımdayım. Evet, kocamaaaan bir 1 yaşımda.

Geçtiğimiz yıl tam burada, bu bembeyaz gölde gelmişim dünyaya; Tuz Gölü’nde.

Bu yüzden adımı ‘Tuzlu’ koymuşlar.
Bana sorarsanız ismimi, kanatlarımın ucundaki beyaz tüylerden almışım.
Sanki doğar doğmaz uçlarını tuza bulamışım.

Tuz Gölü’ndeki bu ılık yaz günü çok güzel başlamıştı. Annem ve babam, doğum günüm için birlikte harika bir pasta hazırlamıştı.

İçinde en taze yosunlar, leziz karidesler…
Yeni yaşımda daha pembe olma hayali, tüm hediyelerden daha güzel.

Sonra bir şey oldu, göldeki neşe yavaş yavaş kayboldu. Babamı bir arkadaşıyla konuşurken duydum; birkaç gün içinde gölü terk etmemiz gerektiğini söylüyordu.

Bu duyduğum en kötü haberdi, nasıl olabilirdi? Dediklerine göre ‘Gölün su seviyesi ve içinde yaşamamız için gerekli olan besinler çok azalmış. Kıtlık endişesi ile en yakın ve güvenli su birikintisine uçmamız şartmış.’

Ama ben bütün bir yaz burada, dünyaya geldiğim bu gölde; serinlemek, dinlenmek, harika gün batımları izlemek ve arkadaşlarımla sınırsızca oyunlar oynamak istiyordum.

Kalbimi bir hüzün kapladı,
başka bir yolu daha olmalı!

Bu derin üzüntüyle gölün kıyısında tek başıma, sessiz, sakin bir yürüyüşe çıktım. Biraz sonra bir kayanın üzerinde oturan ve en az benim kadar üzgün görünen bir çocukla karşılaştım.

Öylece oturmuş gölü seyrediyordu. O kadar üzgündü ki, yaklaştığımı bile fark etmedi.
Gagamla hafifçe omuzuna dokundum.

“Merhaba!” dedim. “Benim adım Tuzlu.”
Hiç şaşırmadı.
“Merhaba.” dedi kısık bir sesle. “Ben de Bulut.”

Neden bu kadar üzgün olduğunu sordum. “Göl” dedi. “Her geçen gün daha da kuruyor. Yüzlerce canlı burayı terk ediyor. Ve ben, bunu durdurmak istiyorum ama ne yapacağımı bilmiyorum.

Bir anda heyecanlandım.
“Ben de ben de!” diye kanat çırptım. “Ben de sana yardım etmek istiyorum!”

O an karar vermiştim. Gitmeyecektik, kalıp mücadele edecek ve bu kar beyazı devasa yuvayı, gölü kurtaracaktık. Bulut ile birlikte bir plan yaptık.

Kapı kapı bütün civar köyleri dolaşıp yetişkinlere suyu nasıl tasarruflu kullanmaları gerektiğini anlatacaktık. Yola koyulduk.

Ayla teyzelerin mutfak musluğu damlatıyordu.

Neyse ki tamir işlerinden anlıyordu.
Hikmet Amca da yardım etti, birlikte tamir ettiler.

Hasan amcalara da gittik. Onun da herkes gibi bir su kuyusu vardı. Bunun göle olan büyük zararından bahsettik.

“Ne olacak canım!” demeyeceğine söz verdi,
biz de yola devam ettik.

Rasim amcayı da bulaşıkları makineye dizmeden önce sudan geçirirken gördük. Bu alışkanlığından vazgeçerse, her yıkamada 57 litre sudan tasarruf edeceğini söylediğimizde yüzünde bir tebessüm belirdi, bize teşekkür etti.

İyilik ne bulaşıcı şeydi.
Zamanla bu bilinç bütün civar köylere, kasabalara yayıldı. Su seviyesi eskisi kadar olmasa da şimdilik yeterli yüksekliğe ulaşmıştı. Bizim birkaç gün; birkaç haftayı, ayı buldu.

Sürümüz artık beni her gördüğünde, “Hey, Tuzlu! Sayende bütün yazı keyifle geçirdik, teşekkür ederiz.” diyordu. Annem ve babam da bundan çok gurur duyuyordu. Hepsi uzun yıllar daha, her yaz keyifle burada konaklayacağımızı bilselerdi keşke…

Ben Tuzlu ve “Benim Mirasım Su”
Yeni öykülerde bu mirası korumaya birlikte devam edeceğiz. Kurtaracak daha çooook ‘gölümüz’ var.